بُوہے ہوگئے بِھیڑے ساڈے ٹُٹ گئے مان
سِراں اُتے چان والے اَج اَکھ نہ مِلان
بُوہے ہوگئے بِھیڑے

آکے ندیاں کنارے اسی رہ گئے آں پیاسے
اینویں دِتّے اساں دل نوں آساں والے دلاسے
جگ لئی بن گئے آں ہاسے
ویری زمیں اسمان، ساڈے ٹٹ گئے مان
بُوہے ہوگئے بِھیڑے

مِیت عُمراں دا کوئی نہ دِسّدا چار چوفیرے
گھڑی دو گھڑی دے اَیتھے ساتھ بَتھیرے
بابل اسی بے گھر ہوئے آکے تیرے ڈیرے
دل نوں پَیندے نیں گھیرے
راہواں کُھنج کُھنج جان، ساڈے ٹُٹ گئے مان
بُوہے ہوگئے بِھیڑے

پہلوں چھڈ بے سہارا ساہنوں آپ نسّ آئے
پِچّھوں یاداں ساڈیاں چہ لکّھاں نِیر وگائے
جدوں اسی بُوہے آئے
آناں یاد پیّاں آن، ساڈے ٹٹ گئے مان
بُوہے ہوگئے بھیڑے

ٹھیڈے دھکے دِتّے سانوں تُساں عِزّتاں و الے
ہنجُو بن بن سِمدے زخمی دِلاں دے چھالے
دِھیاں چَلّیاں نے بابل لے کے زخم نرالے
چڑھے بدّل کالے
ماپے پلّہ نہ پھڑان، ساڈے ٹُٹ گئے مان
بُوہے ہوگئے بھیڑے