ناؤں حسین تے ذات جلاہا
اک دن تینوں سپنا تھیسن، گلیاں بابل والیاں وو
اڈ گئے بھور پھلاں دے کولوں، سن پتراں سن ڈالیاں وو
جت تن لگے سو ای تن جانے ہور گلاں کرن سُکھالیاں وو
رہ وے قاضی دل نہیوں راضی گلاں ہوئیاں ناں ہوون والیاں وو
سو ای راتیں لیکھے پوسن جو نال صاحب دے جالیاں وو
ناؤں حسین تے ذات جلاہا گالیاں دیندیاں تانیاں والیاں
